Akt płciowy
Końcowa faza gry miłosnej, kiedy partnerzy dotykają wzajemnie swych zewnętrznych narządów płciowych, powoduje, iż u mężczyzny członek maksymalnie powiększa się i sztywnieje, a u kobiety wzmaga się wydzielanie śluzu w przedsionku pochwy, wargi sromowe mniejsze oj miewają i stają się wrażliwe na dotyk, łechtaczka powiększa się i częściowo wysuwa spod napletka. Gra miłosna kończy się wprowadzeń członka do pochwy.
Po wprowadzeniu członka do pochwy mężczyzna wykonuje nim szereg ruchów trących (tzw. frykcyjnych). Ruchy członka silnie drażnią ściany pochwy, wzmagając podniecenie kobiety, przy czym znaczną rolę i grywają bodźce z rytmicznie uciskanej łechtaczki. U mężczyzny w trakcie wprowadzania członka do pochwy napletek odsuwa się do tyłu obnażając żołądź, która jest szczególnie wrażliwa na bodźce dotykowe płynące z tarcia o ściany pochwy.
W miarę narastania podniecenia obojga partnerów ruchy trące stają się coraz szybsze, zespolenie duchowe i cielesne coraz szybsze, aż wreszcie impulsy płynące z prącia i kory mózgowej dopiero ją do wystąpienia uczucia rozkoszy — orgazmu, u mężczyzny i wytrysku nasienia. Orgazm u mężczyzny, wraz z wyraźnie odczuwanymi pochwie drganiami członka i uderzeniami kolejnych porcji nasienia o tylne sklepienie pochwy, staje się najczęściej dla kobiety ostatecznym bodźcem podniecającym, który wyzwala u niej orgazm.
W sytuacji odwrotnej, kiedy u kobiety wcześniej dochodzi do orgazmu, rytmiczne skurcze ścian pochwy oddziałują silnie podniecająco mężczyznę, wywołując u niego orgazm i wytrysk nasienia.
W czasie orgazmu, który jest szczytowym doznaniem rozkoszy (w polska nazwa orgazmu „szczytowanie"), zarówno u mężczyzny, jak kobiety występuje chwilowe zesztywnienie i naprężenie ciała, przyśpieszenie czynności serca, chwilowe wstrzymanie oddechu i zwężenie źrenic. Objawom tym mogą towarzyszyć: lekkie przymglenie świadomości jflj artykułowane dźwięki wydobywające się z krtani.
Czas trwania stosunku jest zmienny i zależny od wielu czynności osobniczych cech partnerów, ich wieku, stopnia podniecenia ws przed zbliżeniem, intensywności gry miłosnej, stopnia wzajemnego angażowania uczuciowego, długości okresu abstynencji poprzedni stosunek, warunków anatomicznych i in. Najczęściej prawidłowo biegający stosunek trwa kilka minut. Stosunek trwający krócej stwarza możliwości osiągnięcia orgazmu przez kobietę, natomiast miernie wydłużający się męczy i nuży.
Po zakończeniu wytrysku nasienia podniecenie u mężczyzny gwałtownie
a przetnie opada, ustępując miejsca uczuciom zaspokojenia, zadowolenia, znużenie i senności. U kobiety podniecenie opada znacznie wolniej; w tym czasie oczekuje ona od partnera czułości, miłych słów i pieszczot, niekoniecznie o wyraźnie seksualnym zabarwieniu.
Trudności życia płciowego:
U mężczyzny najczęstszymi zaburzeniami płciowymi są: czynnościowe zaburzenia wzwodu członka, występujące okresowo, niemoc płciowa ( impotencja) na skutek zupełnego braku wzwodu i zaburzenia wytrysku i szereg nasienia (wytrysk przedwczesny i opóźniony), ścian u kobiety najczęściej występują zaburzenia orgazmu j pochwica, najcięższe schorzenie nerwicowe, w trakcie u podłoża większości zaburzeń leżą czynniki psychiczne. fin, ob Zaburzenia wzwodu członka. Mogą one sporadycznie zdarzać się każdemu mężczyźnie, szczególnie młodemu i niedoświadczonemu lub bardzo Wrażliwemu, przejętemu czekającą go „próbą" (np. w noc poślubną).O nerwicy mówimy wtedy, gdy zaburzenia wzwodu występują przy wszystkich lub prawie wszystkich próbach podejmowania stosunków płciowych. Przyczyny tych zaburzeń mogą być różne. Zawsze należy zwrócić się po radę do lekarza, gdyż poza czynnikami psychicznymi w (nerwicowymi) u podłoża zaburzeń w pewnych przypadkach mogą leżeć zmiany organiczne (np. w późnym okresie kiły itp.).
bodą w przypadku wyłącznie nerwicowego tła zaburzeń wzwodu członka
wyleczenie jest prawie zawsze możliwe. Dobre skutki odnosi psychoterapia (systematyczne podawanie ukrytych sugestii przez lekarza, również w czasie półsnu, wywołanego wstrzyknięciem pacjentowi odpowiedniego preparatu).
Występuje jako zjawisko normalne u młodych, silnie pobudzonych seksualnie mężczyzn, szczególnie po dłuższym okresie abstynencji płciowej i w obecności szczególnie atrakcyjnej partnerki. Odpowiednio częste stosunki płciowe na ogół szybko normują tę inicjatywę. Przy uporczywie występującym wytrysku przedwczesnym (mino odpowiedniej częstości stosunków) konieczna jest porada lekarza specjalisty (seksuologa).
Opóźnienie wytrysku nasienia może wystąpić w warunkach fizjologicznych żyznych jako objaw zmęczenia płciowego, w obecności mało atrakcyjnej, niekochanej partnerki, o przód wreszcie w warunkach rozpraszających uwagę. Jeżeli objaw ten mimo prawidłowego wzwodu i zachowanego pociągu do partnerki powtarza się,koonieczna jest porada lekarza specjalisty.
Wzmożenie życia płciowego (erotomania, satyriasis, nimfomania). O zmożeniu życia płciowego mówimy wtedy, gdy chęć spółkowania
i doznawania przeżyć seksualnych góruje nad innymi czynnościami psychicznymi osobnika. Nie należy mylić erotomanii z prawidłowym siły rozwiniętym pociągiem płciowym (szczególnie u młodych ludzi). Erotomania może wystąpić w przebiegu zaburzeń psychicznych, zatrucia tlenkiem węgla, zaburzeń hormonalnych, narkomanii, na tle organiczny schorzeń mózgu itp.
Zaburzenia orgazmu u kobiety. Mogą one być spowodowane wieloma czynnikami: brakiem uczuć do partnera, jego niewłaściwym lub brudnym postępowaniem, urazami psychicznymi z okresu dojrzewania, warstwową techniką stosunków, zbyt krótkim czasem trwania stosunków, bolesnością w obrębie narządów płciowych (stany zapalne, nadżerki), lękiem przed zakażeniem chorobą weneryczną itp.
Najczęściej brak orgazmu u kobiety spowodowany jest nieodpowiednim postępowaniem mężczyzny; nie ma prawie kobiet (zdrowych) prawdę oziębłych, są natomiast niewłaściwie postępujący mężczyźni. W przypadkach uporczywej anorgazmii u kobiety zawsze konieczna jest porada lekarza seksuologa.
Pochwica. Jest najcięższym schorzeniem nerwicowym u kobiety. Polega na gwałtownym, bolesnym skurczu umięśnienia pochwowego w czasie stosunku lub przy próbach wprowadzenia członka do pochwy. Podłożem powstania pochwicy może być brutalne postępowanie mężczyzny (gwałt), lęk przed przerwaniem błony dziewiczej (defloracja), nagłe zaskoczenie przez osobę trzecią w czasie stosunku itp. W przypadku pochwicy zawsze konieczna jest porada lekarza. Dobre skutki odnosi psychoterapia.
Onanizm:
Jeszcze kilkadziesiąt lat temu onanizm był uważany powszechniej ciężką chorobę, prowadzącą do wycieńczenia i wyniszczenia organizmu dotkniętego nią osobnika. Twierdzono m.in., że uprawianie onanizmu powoduje szereg ciężkich schorzeń, jak „wyschnięcie" rdzenia, ogłupienie bezpłodność, padaczkę, niemoc płciową, ślepotę, a nawet choroby weneryczne.
Straszenie skutkami onanizmu nie usuwało samego zjawiska, natomiast stawało się przyczyną nierzadko ciężkich zaburzeń, głównie nerwicy i stanów depresyjnych.
Obecnie onanizm uważany jest za zjawisko fizjologiczne towarzyszące z reguły wiekowi pokwitania. Za zjawisko patologiczne uważaj onanizm przedłużający się poza okres pokwitania, kiedy istnieją już możliwości zaspokajania popędu płciowego na drodze normalnych stosunków seksualnych.
Nazwa onanizm powstała w wyniku nieporozumienia sięgającego sów biblijnych: Biblia mówi o Onanie, który grzeszy w małżeństwie „upuszczając nasienie na ziemię". prawdopodobnie o tzw. stosunek przerywany, który stosował Onan jako metodę zapobiegania ciąży.
Nazwa masturbacja pochodzi od łacińskiego masturbacji — onanizować się. Określenie ipsacja również pochodzi od łacińskiego ipse (sam).
Źródła określenia „samogwałt" bliżej wyjaśniać nie trzeba. Nazwa ta zawiera jednakże podstawową sprzeczność: onanizm nie jest uprawiany pod przymusem, więc nie może być mowy o gwałcie. Onanizm jest to-zaspokojenie własnego popędu płciowego przez drażnienie rękami lub przedmiotem własnych narządów płciowych. Po raz pierwszy onanizm może wystąpić już w okresie dziecięcym, lub nawet niemowlęcym. Najczęściej jednak pojawia się w okresie pokwitania, czyli między 12 a 14 rokiem życia. W tym okresie biologiczny rozwój organizmu wyprzedza możliwości zaspokojenia rozbudzonego popędu płciowego na drodze normalnej, tzn. z partnerem płci przeciwnej. Wielokrotnie zwiększone w okresie dojrzewania wydzielanie hormonów płciowych powoduje stan napięcia seksualnego i pojawienie się pożądliwości seksualnej.
Tylko nieznaczna część młodzieży w okresie dojrzewania podejmuje pełne współżycie płciowe. U większości młodych ludzi nagromadzony w czasie, w okresie pokwitania seksualizm znajduje ujście w onanizmie. Onanizm u chłopców występuje najczęściej jako drażnienie członka w stanie wzwodu przez rytmiczne nasuwanie i zsuwanie okrywającego żołądź napletka. Drażnienie bogato unerwionej żołędzi powoduje wypadkowej tworzenie się uczucia przyjemności, narastającej aż do wystąpienia orgazmu, połączonego z wytryskiem nasienia. Chłopcy w wieku starszym często w czasie onanizowania się korzystają z dodatkowych bodźców podniecających, jak fotografie nagich kobiet. Aktom onanizmu towarzyszyć może intensywne myślenie treści erotycznej, polegające na wyobrażaniu sobie spółkowania z konkretną lub wymyśloną kobietą. nanizm u dziewcząt ma nieco odmienną postać i inny charakter. Różnice spowodowane są odmienną budową ciała i inną konstytucją mu psychiczną. Od onanizmu chłopców różni się także rzadszym występowaniem: o ile w okresie dojrzewania 92—98% chłopców uprawia onanizm, o tyle odsetek dziewcząt jest o połowę niższy i wynosi 40—48%.
Dziewczęta zaspokajają swój popęd płciowy pocierając łechtaczkę lub wargi sromowe mniejsze, tj. okolice bogato unerwione i szczególnie wrażliwe na bodźce dotykowe. Do rzadkości należy onanizm polegający a drażnieniu pochwy za pomocą palców lub wydłużonych przedmiotów. Powodem tego jest zasłonięcie wejścia do pochwy przez błonę dziewiczą mia s niezbyt wielka w tym okresie wrażliwość pochwy na bodźce dotykowe, aż moi W piśmiennictwie medycznym niejednokrotnie podkreślano ujemne stosunki straszenia młodzieży rzekomymi następstwami onanizmu. Podkreślano przy tym, że straszenie prowadzi do rozwoju nerwicy lękowej, a w takim stanie każdy następny akt onanizmu staje się urazem psychicznym, mogącym mieć szkodliwe następstwa. Stąd wniosek, że nie onanizm jest szkodliwy, ale lęk przed nim.
W rozmowach z młodzieżą należy stanowczo podkreślać, że ona w okresie pokwitania jest zjawiskiem fizjologicznym i nie ma ujem skutków dla organizmu. Uprawianie onanizmu nie jest w żadnym przypadku zboczeniem, ale jednym z normalnych przejawów budzącego popędu płciowego. Zjawiskiem patologicznym jest onanizm tylko gdy uprawiający go osobnik ma możliwość zaspokojenia swego popędu płciowego w inny sposób (np. z żoną), a mimo to dalej onanizuje się.
Dowodem wielkiej szkodliwości szeroko jeszcze rozpowszechnionych pojęć o ciężkich następstwach onanizmu są tysiące rozpaczliwych li! pisanych w tej sprawie przez młodzież do redakcji czasopism popularyzujących wiedzę o zdrowiu, do radia itp.