Dorosły organizm składa się z systemu skomplikowanych narządów, zespolonych w uporządkowany sposób w jedną harmonijną całość. Każdy z narządów ma w organizmie swoje właściwe miejsce i odznacza się sobie właściwą strukturą i funkcją. Harmonijny ten system pozostaje stały w swym ogólnym układzie i zasadniczej strukturze, budowa bowiem i funkcja organizmu człowieka nie zmieniają się przez całe jego życie mimo nieustającej wymiany substancji. System narządów organizmu jest jednakowy dla wszystkich osobników danego gatunku, w wypadku człowieka — dla wszystkich ludzi. Co więcej, porządek ten powtarza się stale w następnych pokoleniach. Taki dorosły, gatunkowo określony organizm rozwija się z jednej komórki, z zapłodnionego jaja, o bardzo prostym kulistym kształcie, która nie zawiera żadnej struktury przypominającej chociażby w części dorosły organizm. Trzeba sobie jednak zdać sprawę, że w czasie kariogamii zostaje potencjalnie określony nowy organizm, który z tego zapłodnionego jaja się rozwija. Zostają zdeterminowane (wyznaczone) płeć genetyczna zarodka oraz wszystkie dziedziczne cechy fizyczne i psychiczne, które wystąpią u danego osobnika w życiu pozapłodowym, jak np. barwa jego oczu, kolor włosów, kształt nosa, temperament, zdolności. Zapłodniona komórka jajowa, czyli zygota, rozpoczyna się dzielić na coraz to mniejsze komórki. Jednak rozwój zarodkowy nie może być po prostu mnożeniem się komórek i prostym wzrostem substancji danego zarodka. Jest to proces skomplikowany, w którym komórki nie tylko stają się coraz liczniejsze, ale i coraz bardziej zróżnicowane, podlegają przemieszczeniom i przemianom, aż utworzą organizm dojrzały, odpowiadający wzorowi swoistemu dla danego gatunku zwierząt. Rodzice stanowią wzór zarówno ogólnogatunkowy, a więc zgodny z charakterystycznymi cechami całego danego gatunku, jak i indywidualny, dzięki któremu osobnik różni się od pozostałych osobników swego gatunku, dzięki czemu, mówiąc popularnie, można odróżnić Józia od Jasia. Wzór ten w jakiś sposób przekazywany jest jaju i plemnikowi. Stąd niepozorna mała zygota musi zawierać informację o tym, jak się ma dalej rozwijać, aby osiągnąć formę zgodną z wzorem rodzicielskim. Informację tę można nazwać informacją rozwojową. Jest ona w szczególny sposób „zapisana" — zaszyfrowana w zapłodnionym jaju. Rozwój zarodkowy, mówiąc tymi kategoriami, stanowi odszyfrowanie, odczytywanie informacji rozwojowej i przełożenie jej na uporządkowane struktury. To zaszyfrowanie można porównać z zapisem głosu na-płycie gramofonowej, zaszyfrowanym w formie rowków i wgłębień i odtwarzanym dopiero poprzez skomplikowany układ mechaniczno--elektryczny gramofonu.