Łatwo sobie wyobrazić, jak w tej sytuacji każde pochylenie głowy w przód i zsunięcie barków ku przodowi — tak charakterystyczne dla dzieci „źle się trzymających" — zakłóca tę piękną równowagę momentów sił, ponieważ zwiększa wartość momentu siły ciężkości. Organizm broni się przed tym i usiłuje cofnąć wysunięty nadmiernie środek ciężkości poprzez pogłębienie kyfozy piersiowej. Powierzchnia zetknięcia stopy z podłożem (u góry). Łuk podłużny stopy i jego znaczenie amortyzujące mięśniowych. Kompensacja taka, aczkolwiek prowadzi do wyrównania warunków statyki ciała, jest dla ustroju niekorzystna, ponieważ nadmierna kyfoza powoduje ustawienie klatki piersiowej w pozycji wydechowej i tym samym upośledza prawidłowe natlenianie organizmu człowieka. W warunkach normalnych środek ciężkości ciała pada wewnątrz pola podstawy, wyznaczonego wielkością i rozstawem obydwu stóp. Prawidłowo zbudowana stopa wspiera się o podłoże strefą stawów śródstopnopalcowych, brzegiem bocznym i piętą. Przy stopach zwartych powstaje rodzaj okręgu, w środek którego pada rzut środka ciężkości ciała. „Zawieszone w powietrzu" przyśrodkowe części stóp nie przylegają do podłoża. Konstrukcja ta chroni przed uciskiem gałązki nerwowe zaopatrujące okolicę podeszwową oraz zapewnia swobodne krążenie krwi. Owo wysklepienie stopy spełnia poza tym jeszcze inne zadanie. Łuk podłużny i łuk poprzeczny stopy zbudowane są z łańcuchów kostno-stawowych. Powstaje w ten sposób rodzaj elipsoidalnej i elastycznej półkopuły, która spełnia niezmiernie ważną rolę dystalnego amortyzatora w dwunożnej lokomocji człowieka.