W fazie następnej — anafazie, rozpoczyna się wędrówka chromosomów potomnych do biegunów utworzonych przez centrosomy. Przypuszcza się, że podczas tej wędrówki czynną rolę odgrywają włókienka wrzeciona podziałowego, które kurcząc się powodują przesuwanie się przyczepionych do nich chromosomów. Charakterystyczną cechą owej wędrówki jest rozdzielenie się utworzonej pary w ten sposób, że chromosomy umieszczają się na biegunach pojedynczo. Po umieszczeniu się na biegunach komórki, chromosomy układają się podobnie jak w stadium gwiazdy macierzystej centromerami do wewnątrz, ramionami zaś ku obwodowi komórki. Układ taki nosi nazwę gwiazdy potomnej lub dwugwiazdy (diaster). Pod koniec tej fazy figura achromatyczna staje się coraz słabiej widoczna, a wreszcie całkowicie zanika. Równocześnie zachodzi przewężanie się komórki w miejscu jej równika. Komórka wchodzi wówczas w końcową fazę podziału — w telofazę. W fazie tej odbywają się w komórce procesy podobne nieco do zjawisk zachodzących w stadium profazy, z tą różnicą, że przebiegają one w kierunku przeciwnym. Chromosomy, początkowo leżące w sposób uporządkowany na obu krańcach komórki, skupiają się teraz i splatają, tworząc strukturę przypominającą kłębek luźny z okresu profazy. Kłębki te następnie ulegają „zagęszczeniu", zamieniając się w kłębki zbite, które otacza nowo utworzona błona jądrowa. Jest to dispirema, czyli stadium dwóch kłębków. W końcowej fazie odnowy jądra pojawia się jąderko, a chromatyna ulega prawie równomiernemu rozprzestrzenieniu się. Pod koniec telofazy następuje ostateczny podział komórki macierzystej na dwie komórki potomne. Odbywa się to poprzez przewężanie się komórki w części równikowej aż do całkowitego jej podziału. Od tego momentu każda z komórek potomnych zaczyna samodzielne życie.