Wnętrze komórki oddziela od środowiska zewnętrznego błona komórkowa. Ta cieniutka (mówimy o komórce zwierzęcej) błonka, grubości zaledwie 1/100 000 mm (100 A), badana pod mikroskopem elektronowym wykazuje własną strukturę wewnętrzną. Ujawnia się ona w postaci dwóch warstw ciemnych, między którymi znajduje się jaśniejsza. Obraz ten powstaje wskutek różnic w przenikliwości dla elektronów, wynikających z kolei ze złożonej budowy chemicznej błony komórkowej. Przyjmuje się, że warstwy ciemne, a więc zewnętrzna i wewnętrzna, są zbudowane z substancji białkowych, natomiast leżąca pomiędzy nimi warstwa jaśniejsza jest obrazem części środkowej, składającej się z substancji tłuszczowych. Porównując nasze skromne wiadomości o budowie błony komórkowej z jej funkcją w żywej komórce, dochodzimy do wniosku, iż wiele szczegółów jej budowy warunkujących pewne czynności pozostaje jeszcze nie ujawnionych. Wiadomo, że wewnątrz komórki nerwowej lub krwinki czerwonej jony potasu (K+) występują w stężeniu około 30--krotnie większym niż w środowisku otaczającym komórkę, gdzie istnieje przewaga jonów sodu (Na+). W jaki sposób błona komórki rozróżnia jony potasu od jonów sodu i jedynie te pierwsze wpuszcza do wnętrza? Przecież oba jony są identyczne co do rodzaju i wielkości ładunku elektrycznego, jak też i bardzo podobne rozmiarami. Dlaczego tylko niektóre cząsteczki błona potrafi rozpoznać, „wyłapać" i przemieścić do wnętrza komórki w procesie fagocytozy. Liczne teorie usiłują znaleźć odpowiedź na powyższe pytanie, lecz żadna z nich nie jest poparta dalszymi szczegółami budowy błony komórkowej. Być może, że w ciągu najbliższych lat uzyskamy odpowiedzi na te oraz na wiele innych frapujących pytań, związanych z jej budową Oraz czynnością. Na razie jednak musimy ograniczyć się do dość skromnych wiadomości oraz do kilku teorii poświęconych tym zagadnieniom.