Nazwa wzgórze wzrokowe — po grecku thalamus — powstała jeszcze w starożytności; zawdzięczamy ją znakomitemu anatomowi Galenowi. W dosłownym tłumaczeniu oznacza — miejsce nadające ducha nerwom wzrokowym. Oczywiście jest ona w pewnym sensie błędna, gdyż wzgórze tylko w niewielkiej swej części wiąże się z receptorem wzrokowym. Owa błędna nazwa przetrwała jednak i używa się jej do dnia dzisiejszego, chociaż Francuz Luys udowodnił, że wzgórze wzrokowe jest centralną stacją odbierającą praktycznie wszystkie impulsy czuciowe płynące ze wszystkich receptorów organizmu. Dopływające do wzgórza impulsy zostają przekazane albo ośrodkom położonym w pniu mózgu, albo ośrodkom czuciowym w korze mózgowej. Podobnie jak wszystkie części mózgowia wzgórze składa się z wielu skupisk komórek nerwowych tworzących jądra nerwowe. Czynność ich i znaczenie nie zostały jeszcze w pełni poznane i zagadnienie to wymaga wielu badań. Wiadomo dziś na pewno, że impulsy ze wzgórza docierają do bardzo licznych ośrodków kory mózgowej. Na rysunku zaznaczono okolice kory mózgowej otrzymujące impulsy z poszczególnych jąder wzgórza. Warto tu wspomnieć o włóknach nerwowych, które przewodzą impulsy płynące z kory mózgowej do wzgórza. Rola ich pozostaje niecałkowicie wyjaśniona, ale wiele danych świadczy, że impulsy te wpływają na reakcje zależne od czynności wzgórza. To regulacyjne działanie impulsów polega na łagodzeniu reakcji zależnych od niższych ośrodków pnia mózgu.